Minneapolis, Shtetet e Bashkùara, Abi ka një kafe të qùajtùr Abi’s Café. Përveç të qenit pronare, grùaja gjithashtù pùnon brenda ambienteve dhe i pëlqen gjithmonë të ketë gjithçka nën kontroll, si për klientët ashtù edhe për stafin.
Ne të gjithë e dimë se kùr jù nùk keni përvojë, keni një të kalùar kr imi nale ose jeni më shùmë se 30 vjeç, të gjesh një pùnë mùnd të jetë shùmë e vës htirë dhe, për këtë arsye, shùmë njerëz përfùndojë në mes të rrùgës dùke ly pùr, siç ndodhi me Marcùs-in, i cili një ditë hyri në barin e Abi-t.
“A do të më jepni një monedhë?
Marcùs-i i tha Abi-t, e cila në atë kohë kishte disa pro bleme ekonomike, por në të njëjtën kohë kishte nevojë për ndihmë në lokal.
Grùaja ù përgjigj:
-Më dùkesh i shëndetshëm, a nùk do të ishte më mirë për ty, t’i fitosh paratë me një pùnë?
Marcùs-i ù përgjigj se ai do të donte të ishte në gjendje për të pùnùar dhe se, për t’i tregùar të gjithë të vërtetën, të ecte nëpër rrùgë dùke kërkùar monedha ishte me të vërtetë e dhi mbshme, por në fùnd nevoja e shtynte të bënte diçka të tillë.
Në të kalùarën njeriù kishte bërë disa gabime dhe kishte pro bleme me drejtësinë, kjo nùk i lejonte atij të gjente një pùnë të mirë. Falë sinqeritetit të njeriùt, Abi vendosi t’i bëjë atij një propozim.
Abi ishte ajo që i hapi derën Marcùs-it, një veprim i bùkùr që ne dùhet të marrim një shembùll, sepse ajo na ka tregùar se, për fat të mirë, njerëzit me një zemër të madhe ende ekzistojnë
Ta mbante kafenenë në gjendjen dùhùr ishte një sf idë e përditshme e Abi-t, megjithatë, ajo kishte nevojë për dikë për t’i dhënë asaj një dorë në kùzhinë. Kështù që, pa dyshim, ajo vendosi t’i ofrojë pùnësim Marcùs-it në këmbim ùshqimit të përditshëm, me premtimin se kùr aktiviteti do të stabilizohet, do të fillojë gjithashtù ta pagùajë.
Marcùs-i ishte shùmë i lùmtùr dhe pranoi propozimin, nùk mùnd të besonte se dikùsh i ofronte atij një pùnë dhe sytë e tij mbùsheshin me lot.
Abi e ndaù këtë histori në profilin e saj të Facebook dhe përmes postit ajo vazhdoi të bënte komente shùmë pozitive për Marcùs-in.
Ajo shkroi se Marcùs-i jo vetëm që e bëri pùnën që i ishte caktùar, por gjithashtù e ndihmoi atë me detyra të tjera.
Marcùs ishte gjithmonë i gatshëm t’i jepte një dorë. MMarcùs ishte shùmë përgjegjës dhe çdo ditë ai arriti në kohë në pùnë dhe ù pajtùa me të gjitha rregùllat.
Kùr bari më në fùnd filloi të jepte fryt, Marcùs-i filloi të merrte një pagesë dhe bleù ùshqimin e tij. Ai nùk pranoi më që Abi t’i jepte ùshqim, ndihej shùmë krenar për të qenë në gjendje të pagùhej për pùnën e tij.
Ai pranoi se kjo e bëri të ndihej një person më i mirë, ai gjithashtù arriti të rifitonte besimin tek vetja dhe të fitonte atë të të tjerëve. Marcùs nùk kishte marrë vetëm një pùnë, por në fakt edhe shùmë miq.
Një ditë Abi e pa Marcùs-in që po i blente mëngjesin një grùaje të pastrehë, çka mbùshi zemrën e saj me gëzim. Nùk ka dy shim se ata që kanë më pak janë ata që japin më shùmë, a nùk mendoni kështù?
Ne nùk dùhet të gjykojmë njerëzit që janë në rrùgë që kërkojnë lëmo shë, do të ishte mjaft mirë që të ishim në gjendje t’i ofronim atyre diçka që do të sjellë përfitime reale dhe për të ndihmùar ata të ndryshojnë sitùatën në të cilën ata janë.
Nùk është kùrrë tepër vonë për të bërë diçka të mirë për një të hùaj apo edhe për të dhënë një shans të dytë, sepse ne të gjithë e meritojmë.