Ai është njeriu nga Komisioni i Kongresit Islam në Palestin, në mesin e tyre është Myderrisi i Shkupit Ataullah ef. Kurtishi, nga e majta i treti në rreshtin e parë.
Ataulla ef. Kurtishi u lind në vitin 1874, në fshatin Studeniçan të Shkupit, nga babai Kurtishi dhe nëna Husnije. U lind nga dy prind të devotshëm, u rrit dhe u edukua në një familje ku mbretëronte atmosfera fetare. Në Mekteb ai mësoi shkrim-leximin e Kuranit Fisnik, dhe disa parime fillestare në lidhje me fenë Islame. Pasi bashkëfshatarët mësuan se Ataullahi dëshironte të vazhdojë shkollimin në Shkup, por mjetet financiare ishin brenga dhe pengesa për realizimin e kësaj dëshire të flakët, Allahu xh.sh. zbriti mëshirë në zemrat e tyre dhe ata vullnetarisht u organizuan dhe i ofruan ndihmë materiale Ataullahit dhe familjes së tij.
Pas sigurimit të mjeteve materiale për vazhdimin e shkollimit, Ataullah ef. në moshën dhjetëvjeçare shkon në Shkup për të vazhduar mësimet në Medresetë e Shkupit. Ataullah ef. në Shkup, edhe pse i vogël në moshë diti ta shfrytëzojë mirë kohën dhe rastin për të mësuar te shumë dijetarë eminentë, por myderrizi kryesor, tek i cili kishte ndjekur mësimet ishte mualimi i njohur i asaj kohe Hoxhë Nabi Efendi Memishi. Pasi i mbaroi me sukses mësimet në Shkup, ai nuk u kënaq me këtë, por do t’i drejtohej kryeqendrës së diturisë së atëhershme, Stambollit.
Pas tejkalimit përsëri të pengesës për shkollimin e tij, që ishte mungesa e mjeteve financiare, gëzimi ishte i madh, sikur ai kishte lindur për së dyti herë, prandaj në vitin 1891 i drejtohet Stambollit, ku për t’i ndjekur mësimet regjistrohet në Medresenë Fatih, medrese kjo e cila ishte nga më të njohurat në atë kohë, jo vetëm në Stamboll, por në botën islame në përgjithësi. Në Stamboll mësoi te profesorët më të njohur të asaj periudhe, mirëpo krahas shumë hoxhallarëve nga të cilët kishte marrë dituri, ndër hoxhallarët e tij më të njohur ishin: Hafiz Husein Nexhmuddin Rodomiri, Abdulfetah ef. Dagistan Bahduri, Hafiz Qamil Efendi Istambolliu (Imam në Aksaraj), Thani Haki Bursaviu, Haxhi Hafiz Ismailhaki Efendi Manastiri etj.
Ataullahi meqë kishte talent dhe mendjemprehtësi i mbaroi mësimet me sukses të shkëlqyer, ishte student i dalluar në të gjithë lëmitë, ku dhe për shkak të talentit, aftësive, njohurive dhe përgatitjeve profesionale, ai mori titullin Muderriz i përgjithshëm. Ishte njohës i mirë i lëndës së fikhut dhe usuli fikhut, tefsirit të Kuranit, hadithit, si dhe kishte njohuri të mira edhe mbi shkencat e tjera islame dhe ato shoqërore, si filozofia, logjika, politika etj.
Si rezultat i përgatitjes së tij profesionale, pas mbarimit të kësaj medreseje, ai po në këtë medrese inkuadrohet si mësimdhënës -profesor. Çdo kush që kishte ixhazet-diplomë dhe dëshironte të inkuadrohet si mësimdhënës në medresenë Fatih, krahas Ixhazetit (diplomës) që duhej ta posedonte, ai ishte i detyruar t’i nënshtrohej edhe një provimi të veçantë, i cili organizohej nga Meshihati i Perandorisë në Stamboll. Ky provim, nuk ishte aspak formal, sepse kandidati i nënshtrohej një sistemi dhe komisioni shumë të rreptë dhe serioz, që ishte i formuar nga dijetarë eminentë.
Ataullahi gëzonte një autoritet jashtëzakonisht të madh, jo vetëm në mesin e popullatës në Stamboll, por këtë autoritet ai e gëzonte edhe në mesin e kolegëve dhe dijetarëve të asaj kohe, dhe u njoh si dijetar dhe orator i spikatur. Pasi fitoi të drejtën e mësimdhënies në Medresenë Fatih të Stambollit ai u angazhua edhe në jetën politike të kryeqytetit perandorak. Ataullah ef. kur ishte larguar për në Stamboll, vendlindja ishte nën sundimin osman, kurse tani kur ai rikthehet në vendlindje kishte ndryshuar shumëçka.
Kishte ndryshuar edhe sistemi politik dhe vendi ishte tani nën okupimin e mbretërisë serbe, e cila ushtronte pa mëshirshëm dhunë mbi popullatën muslimane, ushqente përçarjet mes myslimanëve, preferonte një popullatë të paarsimuar, tentonte me çdo kusht të lëshojë rrënjët në këto troje, duke përdorur të gjitha mënyrat e dinakërisë, forcës, politikës, diplomacisë etj. Me të arritur në vendlindje i vetëdijshëm për gjendjen e popullit të tij, ai menjëherë fillon aktivitetet e tij, për mbarëvajtjen e Islamit dhe myslimanëve të këtyre trevave.
Në këto rrethana të reja dhe në këtë sistem tanimë krejt ndryshe që hoxha i urtë gjithherë e trajtoi si të huajin, ndiente përgjegjësi si islame, morale po pse jo edhe kombëtare, që me çdo mënyrë të mundshme ta ndihmojë popullin e tij. Hapat e parë të tij ishin se ai kishte filluar që rreth vetes të mbledhë njerëz për t’u konsultuar dhe ngjeshur radhët e veta, për të ngritur vetëdijen e besimtarëve islamë, se ky sistem nuk është i yni, prandaj edhe duhet trajtuar si i huaj.
Normalisht, edhe organet dhe institucionet e sistemit të mbretërisë serbe nuk ishin aq naive, që të mos ndiejnë rrezik nga ky njeri, kështu që kur hoxha kishte tubuar njerëz rreth vetes dhe kishte filluar të vendosë lidhjet në terren, dhe të punojë për rezistencë, në vitin 1919 organet e shërbimit serb e prangosën bashkë me disa shokë, dhe e dërguan në burgun e Kralevës. Pasi qëndroi një kohë lirohet nga burgu, ai sërish vazhdoi të angazhohet për avancimin e myslimanëve në të gjitha poret e jetës, si në: arsimim, edukim, politikë, davet (thirrje islame) etj. Ai kërkonte nga popullata, që secili të punojë me zell në punën ose zejtarinë e tij.
Pas viteve 1935, si duket mes Hoxhës dhe një grupi njerëzish të lidhur me shtetin kishte mosmarrëveshje në qëndrime, prandaj këta të fundit të cilët e konsideronin hoxhën si digë frenuese për realizimin e dëshirave të tyre, përmes metodave djallëzore dëshironin që ta diskreditonin hoxhën, ta njollosnin e pse jo edhe ta internonin diku larg jashtë shtetit, porse nuk ia dolën dot. Gjatë Luftës së Dytë Botërore këto vende u okupuan nga ushtria bullgare, dhe hoxha i nderuar vazhdoi me qëndrimet e tij, prandaj bullgarët e kuptuan se një nga gjeneratorët e rezistencës së myslimanëve të këtyre trojeve ishte ky hoxhë, andaj e arrestuan dhe e internuan në Sofje, që atje të vuante burgun. Ai qëndron atje afër një vit dhe pas lirimin të tij nga burgu, kthehet përsëri në Shkup dhe vazhdon veprimtarinë e tij.
Ataullah ef. ndërroi jetë më 25.11.1946. dhe u varros në varrezat në Gazi Babë në Shkup. Këta varreza në periudhën komuniste u dislokuan prej Gazi Babe në Butel, gjë që këta varreza tash janë të rrafshuara dhe nuk ekziston ndonjë gjurmë që tregon se në këto vende dikur kishte varreza myslimane.
