Omar Rahal dëgjoi një zë që vinte nga rrënojat, aq i dobët saqë u përpoq të kuptonte nëse mund të ishte vetëm në kokën e tij.
Disa net më parë, dy tërmete me magnitudë 7.8 dhe 7.6 goditën fshatin e tij Harem në provincën Idlib të kontrolluar nga rebelët në Siri, duke rrafshuar dhjetëra ndërtesa, përfshirë bllokun e apartamenteve ku kushëriri i tij Mahmoud jetonte me gruan dhe shtatë fëmijët e tyre.
Disa orë më vonë, Rahal, shefi i policisë lokale, nxitoi në rrënojat e shtëpisë, duke shpresuar të gjente Mahmoudin dhe familjen e tij të gjallë.
Nuk dëgjoi asnjë shenjë jete gjatë gjithë mëngjesit, por në orën 12.30 dëgjoi katër fjalë të thëna nga vajza: “Më largo nga këtu”.
Pak metra poshtë majës së grumbullit të mbeturinave, të ngulitura mes betonit, shtrihej vajza pesëvjeçare e Mahmoudit, Jinan, së bashku me vëllanë e saj Abdullah nëntë muajsh, të cilin ajo po e ngushëllonte nën rrënoja.
Pranë tyre, i varrosur pranë mbetjeve të shtëpisë së saj, ishte trupi i nënës së tyre Suad. Rahal mund të shihte vetëm dorën e saj, me të cilën dukej se përpiqej të përqafonte fëmijët e saj për t’i mbrojtur ata, raporton Guardian, transmeton Telegrafi.
Rahal u përpoq t’i lironte, por kuptoi se nuk mund ta bënte i vetëm. Kështu filmoi dy fëmijët e ngujuar dhe ua dërgoi pamjet kolegëve të tij të policisë, duke u kërkuar që të ndërhynin.
Videoja u zhvendos shpejt nga një telefon në tjetrin, duke lënë kufijtë e Sirisë dhe duke u bërë virale. Videoja u bë virale në Twitter dhe u bë simbol i tragjedisë në Idlib.
“Njerëzit e mi mbërritën menjëherë dhe më ndihmuan të nxjerr Abdullahun e vogël, i cili për fat kishte vetëm disa gërvishtje të vogla. Por problemi ishte Jinan. Ajo ishte ngjitur në një pllakë betoni dhe kishte një shufër hekuri të ngulur në këmbën e saj”, tha ai.
Përpjekjet e shpëtimit në Idlib, që mbeti kryesisht i mbyllur nga bota e jashtme për dy ditë pas tërmetit, u ngadalësuan nga mungesa e makinerive dhe ndihmave, me njerëzit të detyruar të tërhiqnin të dashurit e tyre me duar – pra pa pajisje.
“Për të ngritur bllokun e betonit që e pengonte, ne përdorëm një krik, atë që ngrini veturën kur duhet të ndërroni gomën. Funksionoi. Por Jinan ende e kishte atë shufër hekuri të ngulur në këmbën e saj. Është dashur të pritet hekuri”, shtoi siriani.
Ekipet e shpëtimit u përpoqën të prisnin shufrën me një teh të trashë çeliku, ndërsa Jinan qante nga dhimbja. Për t’i bërë gjërat më të komplikuara, tërmetet e mëvonshme goditën përsëri fshatin. Ajo pak që kishte mbetur nga ndërtesa filloi të shembet.
“Të lutem! Na largoni nga këtu”, iu lut Jinan shpëtimtarëve.
“Nuk kishim zgjidhje. Rrezikuam të vdisnim dhe të humbnim një fëmijë. Prandaj, vendosëm të bënim atë që nuk donim kurrë – të nxirrnim Jinanin ndërsa këmba e saj ishte ende pjesërisht e shtyrë në shkop”.
Rreth orës 2 të mëngjesit të së martës, pas gati 22 orësh nën rrënoja, vajza u shpëtua.